Uzun zaman önceydi. Dubai'ye gidecektim. Çalışmak için. Mezuniyetin hemen sonrasında.
Kuzenim yardımcı oldu gitmemde..
Sormuştu bana, en kuvvetli gördüğüm yanımın ne olduğunu. Bense ''insan ilişkilerim iyidir'' diye yanıtlamıştım onu. Henüz 23 yaşındaydım. Yeni mezun olmuştum üniversiteden. Farklı ülkelerden yüzlerce, belki birkaçbin insanla tanışmıştım o zamana kadar. İlkokul, ortaokul, lise ve sonrasında üniversite. Almanya'da geçen bir yıl. Çok fazla insanla tanışma, sohbet etme imkanım olmuştu. Yeni insanlarla da tanışmayı ve onlarla sohbet etmeyi ayrı severdim. Çünkü her yeni insandan birşeyler öğrenebileceğimi düşünürdüm.
İnanıyordum yani bu dediğime. İnsan ilişkilerinde iyi olduğuma inanıyordum. Daha yeni 23 yaşındaydım ya, herşeyi yapabileceğime de inanıyordum. Mezun olmuştum mühendis olarak. Daha ne olsun?
Ne kadar yanıldığımı bu ilk profesyonel deneyimimin daha ilk zamanlarında dahi anlamıştım. İnsanları tanımak için daha çoook yolun başındaydım. Belki o zamana kadar, özellikle Ağrı-İstanbul arasında gittiğim otobüs yolculuklarından dolayı dünyanın etrafını 1-2 kere dolaşacak kadar gezmiştim ama daha kat edeceğim bunun birkaçyüz katı yol vardı. Özellikle de insanları tanıma konusunda.
Annemle konuşurken söylerdi annem, bazen evlendiğin, hayatının 30-40 senesini birlikte geçirdiğin insanı dahi tanıyamazsın bir an gelir. Bir an gelir, o ''tanıyorum'' diye düşündüğün insan dahi hiç beklemediğin bir hareket yapabilir, beklemediğin bir tepki verebilir. Kimi zaman herşeyi bırakıp gidebilir bile..
Şimdilerde sorulsa bana, ''İnsanları tanıyor musun?'' diye nasıl cevap veririm acaba? Sanırım ''İnsanları tanımak mı? Ben kendimi dahi tanıyamıyorum ki kimi zaman. İnsanları nasıl tanıyayım?'' diye bir cevap verebilirim. Zira insan kimi zaman kendini dahi tanıyamayabiliyor. Nasıl başkalarını tanısın.. Sadece yapabileceğimiz tanımaya çalışmak. Daha doğrusu anlamaya çalışmak. Belki o zaman tanımaya başlayabiliriz insanları..
Kuzenim yardımcı oldu gitmemde..
Sormuştu bana, en kuvvetli gördüğüm yanımın ne olduğunu. Bense ''insan ilişkilerim iyidir'' diye yanıtlamıştım onu. Henüz 23 yaşındaydım. Yeni mezun olmuştum üniversiteden. Farklı ülkelerden yüzlerce, belki birkaçbin insanla tanışmıştım o zamana kadar. İlkokul, ortaokul, lise ve sonrasında üniversite. Almanya'da geçen bir yıl. Çok fazla insanla tanışma, sohbet etme imkanım olmuştu. Yeni insanlarla da tanışmayı ve onlarla sohbet etmeyi ayrı severdim. Çünkü her yeni insandan birşeyler öğrenebileceğimi düşünürdüm.
İnanıyordum yani bu dediğime. İnsan ilişkilerinde iyi olduğuma inanıyordum. Daha yeni 23 yaşındaydım ya, herşeyi yapabileceğime de inanıyordum. Mezun olmuştum mühendis olarak. Daha ne olsun?
Ne kadar yanıldığımı bu ilk profesyonel deneyimimin daha ilk zamanlarında dahi anlamıştım. İnsanları tanımak için daha çoook yolun başındaydım. Belki o zamana kadar, özellikle Ağrı-İstanbul arasında gittiğim otobüs yolculuklarından dolayı dünyanın etrafını 1-2 kere dolaşacak kadar gezmiştim ama daha kat edeceğim bunun birkaçyüz katı yol vardı. Özellikle de insanları tanıma konusunda.
Annemle konuşurken söylerdi annem, bazen evlendiğin, hayatının 30-40 senesini birlikte geçirdiğin insanı dahi tanıyamazsın bir an gelir. Bir an gelir, o ''tanıyorum'' diye düşündüğün insan dahi hiç beklemediğin bir hareket yapabilir, beklemediğin bir tepki verebilir. Kimi zaman herşeyi bırakıp gidebilir bile..
Şimdilerde sorulsa bana, ''İnsanları tanıyor musun?'' diye nasıl cevap veririm acaba? Sanırım ''İnsanları tanımak mı? Ben kendimi dahi tanıyamıyorum ki kimi zaman. İnsanları nasıl tanıyayım?'' diye bir cevap verebilirim. Zira insan kimi zaman kendini dahi tanıyamayabiliyor. Nasıl başkalarını tanısın.. Sadece yapabileceğimiz tanımaya çalışmak. Daha doğrusu anlamaya çalışmak. Belki o zaman tanımaya başlayabiliriz insanları..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder